Ik fietste 200 kilometer in 4 dagen

Met de afgelasting van de Nijmeegse Vierdaagse en de drang om deze toch op een alternatieve manier voor mijzelf te voltooien, moest ik creatief zijn. In mijn eentje 200 kilometer wandelen zag ik niet zitten en ik wilde het wandelen voor een échte Vierdaagse editie bewaren. Dus besloot ik om niet vier dagen achter elkaar te wandelen, maar 50 kilometer te fietsen.

Klaar voor de start?

In mijn vorige blog waarin ik over dit plan vertelde, vertelde ik ook over mijn voorbereidingen. Ik had de afgelopen weken genoeg meters gemaakt en wist dat 50 kilometer prima te doen was. Ook had ik al vier verschillende rondjes uitgestippeld die ik kon gaan fietsen.

Hoewel ik helemaal geen ‘spanning’ of adrenaline kik had bij het idee dat ik 200 kilometer op de fiets zou gaan afleggen, had ik er wel heel veel zin in. Omdat ik op maandag nog een afspraak had gepland bij de fysio, vroeg ik aan haar of ze mijn schouders nog even los wilde masseren, zodat ook deze de ritten en houding op de fiets zouden volhouden. Daarmee dacht ik dat ik helemaal klaar zou zijn voor deze zelfverzonnen fietsvierdaagse.

Pijnlijke, moeizame nacht

Bij die laatste gedachte kreeg ik maandagnacht mijn twijfels. De hele nacht had ik last van steken in mijn heupen. Een pijntje die ik krijg wanneer mijn lichaam wil aangeven dat het genoeg is geweest en rust nodig heeft. En dat terwijl ik nog niet eens was begonnen! Dit zorgde voor veel gedachtes. Had ik niet mee moeten doen met mijn training van maandagavond? Vroeg ik niet wéér te veel van mijzelf? Maar ook gedachten als: ‘Nannique waarom kun je jezelf nou niet één keer uitdagen?’ Een gedachte die natuurlijk helemaal niet klopt. Gelukkig viel ik uiteindelijk toch in slaap en werd ik ‘s ochtends wakker zonder pijn. Let’s do this!

Gezellige eerste fietsdag

Iets voor negen uur knipte ik even met mijn vinger als startshot en fietste ik naar het punt waar Eline en ik afspreken als we samen fietsen. Zo fijn dat ik de eerste dag gezellig kon beginnen met een vriendin! Zoals ik in mijn vorige blog over deze fietsvierdaagse aangaf, zou ik op de eerste dag één van mijn favoriete rondjes om de Rhederlaag en langs de Ijssel fietsen. Echter, we besloten om voor een ander rondje te gaan. We fietste langs de Rijn, door de liemers om uiteindelijk langs de Ijssel te eindigen. Een soort gelijk rondje stond voor woensdag op de planning, dus ik vond het prima om ze om te wisselen.

Hoewel het eruit zag alsof we perfect fietsweer zouden hebben, viel dat een klein beetje tegen. Het was iets frisser als verwacht, we hadden wat minder zon en onverwachte stukken met wind. Maar, dit maakte de ronde natuurlijk niet minder leuk of fijn en we hebben al fietsend gezellig gepraat. Gelukkig voelde ik mijn benen van de training van maandag amper en ook de steek in mijn heup was nauwelijks aanwezig. De ronde ging dan ook goed en in totaal fietste we 53,5 kilometer in een fijn tempo van 24,3 km/h.

Frustraties op woensdag

Zo fijn als het dinsdag ging, zo moeizaam verliep de ronde op woensdag. Ik vertrok rond 12:00 van huis, omdat ik in de ochtend bijles moest geven. Ik vond het jammer dat ik niet in de ochtend kon, maar doordat ik nu in de middag kon fietsen, was de Posbank in mijn eentje een mogelijkheid omdat er genoeg andere mensen zouden zijn. Bovendien leek het me een goed plan om de hoogtemeters van de Posbank vast achter de rug te hebben, gezien ik niet wist hoe mijn benen de andere dagen zouden voelen.

De ronde begon wat moeizaam en ik merkte dat ik echt in moest komen. Ik fietste met de app Fietsknoop, waarin ik mijn rondje had uitgestippeld. Normaal gaat dit prima, maar toen ik woensdag opeens bij een onverhard pad uitkwam, was ik even teleurgesteld. Omfietsen zou zo’n 10 kilometer zijn en omdat ik daar geen tijd voor had (in verband met andere plannen), besloot ik om heel langzaam over het onverharde pad te fietsen.

Toen ik begonnen was aan de klim richting de Posbank, werd het me duidelijk waarom ik onverharde paden altijd vermijd. Ik merkte dat het klimmen erg veel energie kostte en wat bleek? Mijn voorband was zacht… Met nog zo’n 30 kilometer te gaan was dat natuurlijk top! Not… Maar, ik wist dat er na de stijging ook fijne dalingen kwamen, dus trapte ik vrolijk verder. Dit duurde niet heel lang, want al snel kwam de steek in mijn heup om de hoek kijken, door het zwaardere trappen. ‘Oke Nannique, kiezen op elkaar en gaan!’, dacht ik bij mezelf. Toen ik eindelijk dicht bij de top was en dus kon beginnen aan de afdaling, werden alle fietsers gedwongen om af te stappen en even te wandelen. De Schotse Hooglanders van de Posbank wilde even gebruik maken van het mooie fietspad. Hoewel ik hier eerst nog frustreerder door werd, vond ik het al snel toch wel leuk om te zien en kwam er onbewust een lach op mijn gezicht.

Oke, het afdalen was begonnen en dat gaf precies de kick die ik nodig had om de laatste 15-20 kilometer naar huis te fietsen. De enige frustraties die ik nog over had waren de zachte band en de steek in mijn heup, maar dat was te overzien. In totaal fietste ik 51 kilometer met een gemiddelde snelheid van 26 km/h. En natuurlijk het belangrijkst: ik was al op de helft!

Fijne donderdag

In tegenstelling tot woensdag kon ik op donderdag wel weer lekker in de ochtend fietsen. Hoewel ik in de ochtend weinig motivatie had om op de fiets te stappen door de ronde van woensdag, stond er een fijne ronde op de planning en wist ik dat ik ging genieten. Ik ging namelijk een makkelijke, vlakke route om de Rhederlaag fietsen, één van mijn favoriete rondjes. Bovendien voelde mijn lichaam prima.

Eenmaal op de fiets bleek het weer beter te zijn als ik had verwacht. Het zonnetje kwam er langzaam door, waardoor het niet te warm of te koud was en de eerste helft van de route had ik een lichte wind mee. Echter, ik wist dat wanneer ik bij Doesburg richting huis zou keren, ik de wind tegen zou hebben. Dit gebeurde dan ook en in combinatie met de steek in mijn heup die weer op was komen zetten en flinke zadelpijn, zorgde dit voor een wat lastiger einde.

Gelukkig had ik het overgrote deel van de route heerlijk gefietst en had ik écht genoten. In totaal fietste ik 51,8 kilometer met een gemiddelde snelheid van 26,8 km/h. De rest van de dag voelde mijn benen zwaar en hadden ze echt rustig nodig. Ik was dan ook erg benieuwd hoe de laatste dag zou gaan.

De perfecte afsluiter

De laatste dag, vrijdag, ging stukken beter te gaan als verwacht. Er stond een ronde richting Nijmegen klaar en ik had weer gezelschap van Eline. Hoewel het donderdagavond nog de vraag was of het droog zou blijven, was het vrijdagochtend geweldig fietsweer. Een beetje wind tegen op de heenweg werd beloond met een fijne wind mee op de terugweg. Bovendien waren alle pijntjes die ik op dinsdag en donderdag had verleden tijd en zat ik comfortabel op de fiets.

Precies op de helft van de rit maakte we een foto met de Waalbrug op de achtergrond en de rest van de tijd waren we gezellig aan het praten en om ons heen aan het kijken. De laatste dag reden we 52,8 kilometer met een snelheid van 25 km/h. Eigenlijk was deze dag gewoon de perfecte afsluiter!

Toen ik eenmaal voor mijn huis uit mijn pedalen klikte, kwam mijn moeder naar buiten gerend met een bos gladiolen, een zelfgemaakte medaille (omdat er nergens in de winkel nep medailles te vinden waren) en een blik koekjes. Zo lief! Ennuh, echt of nep, van ijzer of papier, die medaille komt gewoon bij de rest te hangen 😉

Het blijft raar…

Hoe perfect de laatste dag van mijn zelfverzonnen fietsvierdaagse ook was, blijft het een raar idee dat ik anders afgelopen vrijdag in Nijmegen over een finish was gekomen met duizenden mensen om mij heen. Maar ik mag dan wel niet 160 kilometer hebben gewandeld, ik heb wel 210 kilometer gefietst en daar van genoten. Uiteindelijk is het plezier het belangrijkst, toch?

Wat een motivatieboost!

Plezier is belangrijk, maar wat voor mij nog belangrijker is, is het feit dat ik door deze fietsvierdaagse motivatie heb gekregen. Ten eerste motivatie om volgend jaar wél aan de start te staan van de Nijmeegse Vierdaagse. Ten tweede om nog meer en verder te gaan fietsen. En als laatst heb ik meer motivatie gekregen om te herstellen. Ja, echt! Als ik dit twee jaar geleden had gedaan, weet ik zeker dat mijn lichaam nog meer tegen zou tegenspruttelen dan het nu deed. Wellicht was ik flauw gevallen, had ik last van de hongerklop gehad omdat ik mijzelf niet genoeg (durfde) te voeden of was mijn energielevel gedurende de rest van de vier dagen op een diepte van -100. Nu voelde ik me goed en sterk. Deze vier dagen hebben mij motivatie gegeven om nog harder voor mijn herstel te werken. Want wie weet wat voor een (sport)prestaties ik kan behalen wanneer ik nog beter voor mijn lichaam zorg?

Na 210 afgelegde fietskilometers, kijk ik terug op een fietsvierdaagse waar ik onwijs van genoten heb én kijk ik uit naar de Nijmeegse Vierdaagse die hopelijk volgend jaar wel zal plaatsvinden. En hoewel ik geen Vierdaagsekruis heb ontvangen, heb ik wel een heleboel motivatie gekregen om nog meer stappen te zetten op het gebied van voeding en sport.

Als laatst wil ik graag Eline van elinevenneman.com bedanken voor haar gezelligheid en support tijdens de ritten. Maar ook een big thanks voor jullie steun en enthousiaste berichten de afgelopen dagen! Jullie zorgde telkens voor een lag op mijn gezicht 🙂 Op naar de Vierdaagse editie van 2021!

Liefs!