In quarantaine met een eetstoornis, hoe is dat?

Het jaar 2020 zal de boeken in gaan als een bijzonder jaar. Op dit moment leven we in een wereld vol onzekerheden en zit bijna iedere Nederlander thuis. Wat begon met kleine maatregelen, groeide al snel uit naar een situatie met gesloten horecagelegenheden, bedrijven en scholen. We proberen ons zo goed mogelijk te houden aan alle regels, maar dat is lastig. Het is het normale dagelijkse leven dat wegvalt en iedereen is op zoek naar zijn/haar manier om de dag zo goed mogelijk in te vullen.

Die manier van de dag in vullen is voor iedereen verschillend. De een werkt thuis of volgt lessen van school via de computer, de ander heeft helemaal niks meer te doen en blijft maar zoeken naar nieuwe bezigheden en weer een ander blijft als een bikkel doorwerken om zo goed mogelijk voor de patiënten te zorgen of andere belangrijke taken uit te voeren. Hoe je je dag ook invult, iedereen heeft vast wel iets waar hij/zij tegenaan loopt. En dat is oke, het hoort erbij. We zitten in een situatie waar we niks aan kunnen doen en die we niet gewend zijn. Dit geldt ook voor mij, want mijn eetstoornis komt weer wat vaker om de hoek kijken tijdens deze dagen. Ik deel deze blog, om jou te laten zien dat je niet de enige bent die soms even niet alles meer in rozengeur en manenschijn ziet. Ik vertel je hoe mijn dagen in zelf-quarantaine met een eetstoornis eruit zien, wat ik doe om deze gedachten niet de overmacht te geven en waarom jij ook af en toe alles los moet laten en goed voor jezelf moet zorgen. Lees je met me mee?

Hoe zag mijn normale doordeweekse dag eruit?

Om te beginnen, ben ik, zoals je waarschijnlijk weet, nog gewoon een student. Op normale dagen zou ik dus naar school gaan voor mijn colleges en als ik thuis kwam, maakte ik mijn huiswerk, probeerde ik wanneer dat kon te koken en nieuwe recepten te ontwikkelen en sportte ik op mijn vaste trainingsdagen. De schooldagen varieerde veel qua tijden en dat zorgde ervoor dat ik ‘s ochtends voor school niet veel kon doen en ‘s avonds echt rekening moest houden met mijn workouts. Bovendien heb ik het op school naar mijn zin en geweldige mensen om me heen. Maar dat is nu allemaal weg… Ik volg online college’s en we kunnen niet zo maar de deur uit om ‘gezellig’ ergens heen te gaan en dat vindt mijn eetstoornis wel prettig.

Mijn ochtenden nu

Gezien ik nu meer tijd heb in de ochtend, vind ik het fijn om een lekker ontbijtje voor mezelf te maken en die in alle rust op te eten. Hoewel ik normaal graag alles uit de kast wilde pakken op de dagen dat ik vrij was om een top ontbijtje te maken, is dit nu niet meer het geval. Omdat ik weet dat ik geen ‘vaste’ bewegingsmomenten heb zoals op een schooldag (fietsen naar het station, lopen naar de bus, lopen tussen de college’s door etc.) durf ik geen extra ingrediënten aan mijn ontbijt toe te voegen en loop ik het liefst in de ochtend al een stukje met de hond. Wel houd ik nog gewoon mijn normale porties aan en probeer ik in mijn ontbijt te variëren. Maar na het ontbijt begint het plannen…

Het plannen

Plannen van maaltijden, het is iets waar ik stukje bij beetje meer afstand van kon doen en nu gebeurt het weer geheel spontaan. Ik ga er niet voor zitten en bedenk niet bij mezelf ‘Nannique, we gaan nu eens kijken wat je de rest van de dag nog mag eten.’ Ik reken uit wat de calorieën van mijn ontbijt zijn geweest en beslis dan of ik een tussendoortje in de ochtend mag nemen. Totaal absurd, maar het gebeurt. Het wel of niet hebben van een tussendoortje bepaalt vervolgens voor een groot deel hoe mijn lunch eruit zal zien. En je raadt het vast: die bepaalt weer of ik een snack in de middag neem. Op het avondeten heb ik niet veel invloed, omdat dat doordeweeks voornamelijk groente, aardappels en (vega)vlees is. Hier heb ik zelf geen moeite mee, maar wel houd ik de calorieën van deze maaltijd, inclusief toetje, in mijn achterhoofd voor het bepalen van de maaltijden van de rest van de dag. Je kunt je dus voorstellen dat het eten van een pasta op een doordeweekse dag op dit moment veel invloed heeft op mijn gedachten tijdens het even van mijn andere maaltijden. In mijn hoofd leef ik deze dagen dus echt van maaltijd tot maaltijd en dat kost energie.

Bewegingsdrang

Iets wat ook veel energie kost is mijn bewegingsdrang. Het is bizar hoe snel zo iets terug kan komen nadat je er zo lang aan hebt gewerkt om het weg te werken. De beweging die ik kreeg op een normale schooldag viel twee weken geleden weg en een week daarna ook mijn bootcamp en HIT-trainingen. Met het thuis volgen van mijn lessen komt niet veel beweging bij kijken. En die beweging moet je inhalen, toch? Volgens mijn eetstoornis wel en flink ook. Dat leidt regelmatig tot grotere rondes met de hond (Willem vind dat overigens niet erg, die heeft de tijd van z’n leven 😉 ). Bovendien ben ik al gewoon thuis wanneer ik met school klaar ben en houd ik dus wat extra tijd over. Hoewel ik weet dat ik deze tijd echt moet gebruiken aan het maken en inhalen van schoolopdrachten, voel ik me onwijs schuldig  en boos wanneer ik in deze tijd niet aan het sporten ben. En dat gevoel is naar.

Heel de wereld sport (opeens?)

Iets waardoor dat gevoel van schuld kan komen, is misschien omdat het opvalt dat iedereen zich binnen een tijd van twee weken massaal met sporten bezig houdt. Tuurlijk, je weet niet van ieder mens waar en hoeveel hij/zij sport, maar de afgelopen weken poppen de ‘quarantaine-workouts’ overal uit de grond. Don’t get me wrong: ik vind het geweldig dat iedereen elkaar zo helpt om in beweging te blijven tijdens deze lastige tijd. Maar mensen die normaal geen stap willen zetten of één keer in de maand sporten, halen de skeelers na jaren weer uit de kast, slaan workout-matjes in en leggen een voorraad proteïne-poeders aan. En ik wist dat er veel Nederlanders hardlopen, maar zoveel hardlopers als de afgelopen dagen heb ik nog nooit gezien. Waarom? Nogmaals, het is geweldig om te zien dat iedereen lekker bezig is en voor zichzelf wilt zorgen. Maar is het niet de sociale media die ervoor zorgen dat we het ons kwalijk nemen dat we stil thuis zitten terwijl we met een situatie van overmacht te maken hebben?

Vast in een cirkel

Door al het bovenstaande zit ik in een vicieuze cirkel. Ik plan mijn dagen op voedingsinname en beweging. Eet ik meer dan ik ‘afgesproken’ had? Dan moet er bewogen worden. Heb ik het gevoel dat ik minder sport als de rest van Nederland of gewoon ‘te weinig’ beweging krijg? Dan wordt er beperkt op de voeding en die beperking vraagt om een goede planning. Het riedeltje begint weer overnieuw. Bovendien helpen sociale contacten mij om stapjes verder te zetten rondom eetgelegenheden en het genieten van hetgeen wat ik eet. Ik heb er zeker geen problemen mee om met mijn ouders te zijn, maar die vriendinnenpraat van school deed me goed en gaf me een positieve vibe. Ook de drukte en onzekerheden van school zorgen ervoor dat mijn eetstoornis meer naar boven komt. Maar die onzekerheden kunnen we nou eenmaal niet wegnemen op dit moment en dat zorgt voor stress.

Wat doe ik om mijn eetstoornis niet te veel te voeden?

Hoewel het lastig is om tegen al mijn gedachten in te gaan, probeer ik dit wel. Het zou zo zonde zijn om nu volledig aan mijn eetstoornis over te geven na de grote stappen die ik het afgelopen anderhalf jaar heb gezet. Daarom probeer ik zo veel mogelijk tegen de gedachten in te werken. Zo houd ik mezelf tegen in het lopen van hele grote rondes met mijn hond en sport ik niet meer als vier keer in de week. Wanneer ik wel een grote ronde loop, geldt dit als een workout. Door alle gedachten was mijn motivatie voor koken en het maken van nieuwe recepten helemaal weg, maar dat pak ik weer op. Verder probeer ik mijn hoofd rust te geven door pauzes te nemen tussen al het schoolwerk door om even te lezen, schrijven of gewoon op mijn telefoon te kijken.

Rust is belangrijk, ook voor jou!

De rust die ik in mijn hoofd probeer te creëren, is belangrijk. Vooral in tijden als deze. Ik weet zeker dat iedereen iets heeft waar hij/zij tegenaan loopt op dit moment. Misschien is het ook het hebben van een eetstoornis, maar het kan ook zijn dat je het lastig vind dat je je familie niet kunt bezoeken terwijl je hun zo graag wilt zien. Of misschien valt het werk je heel zwaar, omdat je in de zorg werkt en alles van dichtbij meemaakt. Of je bent je online lessen aan het volgen en hebt geen idee of je moet leren voor de tentamenweek die er echt aan zit te komen. Wat het ook is wat deze periode voor jou lastig maakt, door je aandacht even in iets heel anders, misschien onbelangrijks als Netflix, te steken, zul je merken dat je positiever in deze corona-situatie komt te staan. Voel je dan ook vooral niet schuldig als je iets nutteloos of voor jezelf doet. Probeer jezelf te omringen met positiviteit, want dat ben je waard!

Deze blog is niet geschreven om te vragen naar aandacht, maar om te laten zien dat het normaal is om ergens tegenaan te lopen op dit moment. We zitten allemaal in een bizarre, onzekere situatie en dan hebben we het nog niet over hetgeen wat komen gaat nadat we het coronavirus hebben bestreden. Ook hoop ik dat ik je heb laten inzien dat wat er ook is wat het voor jou moeilijk maakt, je goed voor jezelf moet zorgen. Jouw gezondheid is op dit moment zo belangrijk, zowel lichamelijk als mentaal! Probeer naar de behoefte van je lichaam te luisteren en voel je niet schuldig als je je daaraan overgeeft.

Take care!

Veel liefs x