Mind,  Overig

Ik vroeg opnieuw om hulp bij mijn herstel

Ik denk dat de titel genoeg zegt: ik heb opnieuw hulp gezocht voor het herstel van mijn eetstoornis. Want hoewel het zeker niet slecht met me gaat en ik vrij lekker in mijn vel zit, ben ik nog niet waar ik wil zijn in mijn herstel. In deze blog vertel ik je graag wat de aanleiding van deze stap is, waarom ik denk dat dit het juiste is en voor welk type behandeling ik heb gekozen.

Mijn hersteltraject

Wellicht is het woord ‘opnieuw’ niet geheel geschikt, want veel hulp heb ik nog niet gehad gedurende mijn herstel. Toen ik gewicht begon te verliezen, ging ik in ‘behandeling’ bij de huisarts. Hier werd mijn gewicht maandelijks gecontroleerd, maar ik ontving verder geen steun of échte hulp voor mijn eetstoornis. Op het moment dat ik door de huisarts werd losgelaten, kwam bij mij pas het besef dat ik last had van eetproblematiek. Vervolgens besloot ik geheel op eigen houtje en steun van mijn ouders te herstellen, hoe moeilijk dat soms ook was. Dit ging voor zo’n twee tot drie jaar goed, tot ik twee jaar geleden in de zomer uitgeput was. Ik vertelde mijn ouders dat ik het laatste stuk van mijn herstel niet zelf kon, daar had ik hulp bij nodig, psychische hulp. Een jaar lang ging ik bijna wekelijks naar mijn psycholoog, maar helaas stopte dit toen ik naar Tenerife vertrok en achttien werd. Het einde van deze behandeling is inmiddels ook een jaar geleden.

Corona de druppel
Door de huidige situatie kon ik mezelf minder uitdagen door buiten de deur te eten.

Vlak nadat ik terugkwam van mijn stage in Tenerife, ging de wereld op slot door het coronavirus. In een eerdere blog gaf ik al aan dat ik moeite had met deze periode en dat de situatie een grote invloed had op mijn eetstoornis. Binnen een paar dagen viel namelijk de controle en routine die we voor onszelf hadden volledig weg. Hetzelfde geldt voor sociale contacten en dingen die vele van ons als ontspanning zien: sporten, uiteten gaan en dagjes uit. Niemand wist van te voren hoelang deze bizarre tijd zou aanhouden, wat zorgde voor onzekerheid. Ondanks het feit dat de situatie mij ook heeft geholpen in mijn herstel, merk ik nu deze periode steeds langer wordt verschil bij mezelf. Ik zoek geen uitdagingen meer op rondom mijn herstel, heb nog maar weinig sociale contacten buiten de deur, vergelijk mijn eetpatroon veel met die van anderen en moet mezelf inhouden om niet door te slaan in sporten. Ik wil het coronavirus zeker niet de ‘schuld’ geven van mijn gemoedstand op dit moment, maar het is de druppel die mij heeft laten inzien dat ik nog niet voldoende hersteld ben.

Wie wil ik zijn?

Iets anders dat mij het besef gaf dat ik nog niet ben waar ik wil zijn in mijn herstel, was het inzicht van een volger. Hoewel ik helaas niet meer weet wie het was, heeft diegene mij flink aan het denken gezet. Ze vertelde mij dat ze zichzelf altijd afvraagt of haar toekomstige zelf iets zou willen doen of kunnen en als het antwoord daarop ‘ja’ is, moet ze bepaalde uitdagingen van zichzelf aan gaan. Toen ik dit las dacht ik bij mezelf ‘wil ik over tien jaar op dezelfde manier rondom voeding en sport omgaan zoals ik dat nu doe?’ Je raadt het vast: het antwoord was ‘nee’.

Ik gaf voornamelijk dit antwoord omdat ik nog niet oké, laat staan tevreden, met mijn eigen lichaam kan zijn. Tuurlijk zijn er wel dagen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik er goed uit zie, maar ik denk dat een 50/50 verdeling daarin nog niet voldoende is om de rest van mijn leven mee door te gaan. Bovendien vermijd ik op dit moment nog te veel voedingsmiddelen. Wil ik me later op mijn eigen housewarming zorgen maken over de champagne en stuk taart? Wil ik bij een eventueel ziekenhuisbezoek tegen de artsen zeggen dat ik bepaalde producten niet wil eten, terwijl er ergere dingen zijn om me zorgen over te maken? Volgens mij wil niemand dat. Ook kwam ik laatst een post op Instagram tegen met de tekst ” less of ‘did I exercise enough to earn my food’ instead ‘did I eat enough to fuel my workout’ “. Ik betrap me er nog regelmatig op dat ik keuzes in voeding afweeg op mijn hoeveelheid beweging en dat zou niet het geval moeten zijn.

Waarom hulp?

Nogmaals, het gaat goed met me en ik ben een gelukkig persoon, maar ik ben nog niet op het punt in mijn herstel waar ik graag zou willen zijn. Ook dit keer wilde ik mijn herstel in eigen handen hebben, maar hoe meer ik probeerde om uitdagingen aan te gaan en voor mezelf te zorgen, hoe moeilijker ik dit begon te vinden. De waarheid is dat ik op dit moment niet weet of ik ooit van mijn lichaam kan gaan houden. En wellicht de nog hardere waarheid is het feit dat ik niet weet of ik wel verder durf te herstellen en mijn eetstoornis nog meer los kan laten. Om hierin stappen te kunnen blijven zetten, mis ik het heel erg om mijn hart af en toe te kunnen luchten. Ik weet dat ik aan mijn ouders en vrienden alles kan vertellen, maar dit zal altijd anders zijn dan iemand die ervoor heeft geleerd.

Mijn nieuwe behandeling
Tijd om mezelf verder te ontwikkelen en gedachtes nog beter om te kunnen draaien!

Om mijzelf verder te ontwikkelen ging ik dus opzoek naar een nieuwe psycholoog/coach. Ik wist dat ik niet op zoek was naar wekelijkse gesprekken, een volledig traject en een uitgebreide herhaling van eerdere processen. Ik was op zoek naar iemand waar ik eens in de maand mee kan praten om mijn ei kwijt te kunnen, nieuwe doelen mee kan stellen en mee kan relativeren. Dit heb ik gevonden bij een praktijk ondersteuner van mijn huisarts. Afgelopen maandag had ik het eerste gesprek met de vrouwelijke psycholoog en het klikte erg goed. Hoewel ze niet gespecialiseerd is in eetstoornissen weet ik zeker dat ze me kan gaan helpen in mijn herstel, een eetstoornis gaat immers niet om eten maar om een heleboel andere factoren. We besloten aan de slag te gaan met kleine cursussen die ik in mijn eigen tempo kan lezen en we zullen elkaar om de vier weken zien om terug te kijken op de vorige weken.

Geen schaamte

Terwijl ik deze blog typ, voel ik alles behalve schaamte. De Nannique van drie jaar geleden had dat heel anders ervaren. Voorheen dacht ik namelijk dat vragen om hulp betekende dat ik had gefaald. Die Nannique vond dat ze het niet waard was om hulp te krijgen en dat ze ‘anders’ zou zijn. Nu weet ik wel beter en zie ik vragen om hulp als iets sterks. Vragen om hulp betekent wilskracht en doorzettingsvermogen. Iedereen verdient het om gelukkig te zijn en zichzelf te blijven ontwikkelen op welk gebied dan ook. Heb jij het gevoel dat je hulp bij iets nodig hebt? Ga hier dan voor, schaam je niet en zie het als iets moois!

Heb je vragen voor mij of mijn herstel? Stuur me dan gerust een berichtje via Facebook of Instagram 🙂

Liefs!

2 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.