Ik fietste 125 kilometer voor Stichting Leontienhuis

Ik wist het zeker: ik zou nog één lange rit dit seizoen fietsen. Toen ik een kleine maand geleden de Charity Ride voor Stichting Leontienhuis tegen kwam, voelde ik direct dat dit het moment daarvoor zou worden. 75 kilometer vond ik geen uitdaging meer, 175 kilometer was me te ver, maar 125 kilometer leek me de perfecte uitdaging. En afgelopen zondag was het zo ver. Samen met Veerle (@veerlelogghe_com) fietste ik 125 kilometer voor Stichting Leontienhuis, mijn langste afstand ooit!

De voorbereiding

Veel tijd om me voor te bereiden op deze rit had ik niet. Sterker nog, ik wist pas twee weken van te voren dat ik mee zou doen met de Charity Ride. Er stond namelijk op 26 september een rit met de meiden van @bywomenintouch, waar ik maandelijks een blog voor schrijf, gepland. Helaas ging deze afspraak niet door en toen ik hoorde dat ik afgelopen zondag de auto tot mijn beschikking had, twijfelde ik geen seconde en meldde ik me aan voor de fietsrit. Ik fietste wat korte afstanden in de dagen tot aan de rit en vertelde mezelf dat het wel goed zou komen gezien ik tijdens de fietsvakantie met mijn vader ook een paar keer de 100 kilometer aan had getikt. Maar, ook deze vakantie was inmiddels weer een maand geleden. Het was dus afwachten hoe het zou gaan. Gelukkig besloot Veerle bij mij aan te sluiten en dat stelde me erg gerust.

Een ander onderdeel van de voorbereiding was het werven van donateurs. Veerle en ik wilden immers wel wat geld ophalen voor dit mooie doel. Ik deelde mijn actiepagina op Facebook en Instagram en al gauw had ik €50 euro bij elkaar gehaald. Super!

Vroege vogel

Voor ik het wist was het al zondag. Het voelde nog niet alsof ik 125 kilometer zou gaan fietsen, maar de wekker van 6:30 zorgde al voor een eerste adrenaline kick. Ik at mijn ontbijt, pakte mijn tas vol eten in, verzamelde wat andere benodigdheden voor een lange fietsrit en we legden mijn fiets in de auto. Ook trok ik mijn favoriete fietskit van Woobi Cycling* aan. Door de dikke zeem, bretels en fijne stof van de broek en het shirt is deze outfit ideaal voor een lange rit op de fiets en weet ik zeker dat ik geen last krijg van zadelpijn. Toen ik er klaar voor was, reden we naar mijn opa en oma om Willem af te zetten en vervolgens door naar de start van de route in Zevenhuizen. Hier kwamen we iets voor 9:30 aan en zetten we mijn fiets weer in elkaar. Ik reed vanaf de parkeerplaats naar het Leontienhuis en wachtte hier op Veerle.

Klaar voor de start… af!

Toen Veerle en ik er, iets na 10:00, klaar voor waren, reden we naar de start van de route en begonnen we aan onze tocht. Zonder er bij na te denken, reden we achter een groep mannen aan en kwamen we er na twee kilometer achter dat we de verkeerde kant op gingen. We keerden weer terug naar de start om vervolgens toch onze fietscomputer te volgen en konden nu écht beginnen. De route was groen met veel water om ons heen, maar ook erg afwisselend doordat we af en toe door dorpjes kwamen. Tussen Veerle en mij klikte het gelukkig erg goed en we waren gezellig aan het kletsen. De eerste 50 kilometers vlogen voorbij en we gingen langzaam op zoek naar onze eerste langere stop in Cruquius waar koffie/thee en appeltaart voor ons klaarstond.

Dit gaat goed!

Na de stop konden we onze rit weer voortzetten. Tot nu toe hadden we telkens de wind in de rug gehad en dat maakte het, in combinatie met de zon, ideaal om te fietsen. We fietsten langs de rand van Haarlem en kwamen bij Zwanenburg en Badhoevendorp flink wat bootjes tegen. Vervolgens draaiden we weer naar beneden. Rond de 80 kilometer waren we omringd door vliegtuigen, we waren namelijk dicht bij Schiphol! We zagen de vliegtuigen laag overvliegen of juist hoger in de lucht en als een liefhebber van vliegvelden vond ik dit geweldig om te zien. We zagen eens vanaf de andere kant hoe groot Schiphol werkelijk is en kwamen langs verschillende bedrijfspanden van onder andere KLM. Gaaf!

Bikkelen

Maar, na de pret van Schiphol werd ons al snel iets duidelijk. Met de start van het tweede deel van de lus begon de wind al van een andere kant te komen, maar nu kregen we de wind toch echt van voren. Mijn respect voor Veerle was enorm, want zij had zaterdag nog een Mudmasters gelopen. Samen waren we aan het ploeteren tegen de wind en het feit dat we al ruim 90 kilometer in de benen hadden, hielp niet mee. Gelukkig kwam er af en toe een bocht, waardoor we weer even konden opladen. Toen we iets binnen de 4 uur de 100 kilometer aantikte, kregen we weer motivatie. Op naar de laatste 25 kilometer, het laatste uurtje. We vulden onderweg onze bidons bij een restaurant en gingen weer gauw verder. Dit ging goed komen!

Te optimistisch?

Die instelling bleek uiteindelijk iets te optimistisch. Terwijl de wind minder werd, kregen we met wat andere ‘obstakels’ te maken. Hoewel mijn lichaam (tot mijn verrassing) nog erg goed voelde, begon mijn energielevel rond de 115 kilometer sterk te dalen. Het eten van een reep en blijven drinken hielpen hierbij helaas niet. Ook Veerle voelde haar benen nu behoorlijk, logisch na een Mudmasters. Daarbij had de fietscomputer van Veerle ons door een lege batterij bij Schiphol al verlaten. Helaas was mijn fietscomputer ook leeg en moesten we de laatste 10 kilometer rijden met Google Maps en bordjes. Je kunt vast raden dat die laatste 10 kilometer wat meer werd…

Eindelijk de finish in zicht!

We waren moe en toen we er op de 125 kilometer nog niet waren, hadden we het stiekem wel een beetje gezien. Toen we eindelijk op dezelfde weg reden als waar we op gestart waren, wisten we dat de finish in zicht kwam. Hoe dichter we bij de finish kwamen, hoe meer mensen daar kwamen te staan en uiteindelijk werden we met luid applaus en een warme knuffel van Leontien van Moorsel ontvangen. Door onze latere start en het navigatieprobleem aan het eind  kwamen we als laatst van de deelnemers die 125 kilometer fietsten over de finish. Ik vond het dan ook zo leuk en lief dat al die mensen voor ons naar de finish kwamen om te klappen en te juichen.

Ontspannen en ontdekken

Veerle en ik wisten niet hoe snel we onze fietsen in de rekken moesten plaatsen om vervolgens iets lekkers te drinken en even te zitten. Na het opdrinken van mijn smoothie en het strekken van mijn benen, voelde ik weer energie door mijn lichaam stromen. We kregen een persoonlijk geschreven kaartje van een deelneemster van het Leontienhuis om ons nek gehangen als een medaille en zagen het bedrag dat iedereen bij elkaar op had gehaald: €143.000. Wauw! We maakte nog wat foto’s en liepen daarna door het Leontienhuis. Wat een prachtige en fijne locatie is dit. Ik geloof er sterk in dat jongens en meiden die te maken hebben met een eetstoornis hier veel winst in hun herstel kunnen boeken en dat gaf me kippenvel. Als ik dichterbij had gewoond, was ik een aantal jaar geleden zeker eens bij het Leontienhuis binnen gestapt.

Dankbaar!

Ik was al dankbaar voor deze geweldige dag, maar dat gevoel werd nog sterker toen ik mijn mailbox opende. Gedurende de dag hadden jullie nog flink gedoneerd waardoor ik uiteindelijk een totaal bedrag van €180,- had opgehaald. Dit liet me (nu nog steeds) stralen. Jullie steun en medeleven doormiddel van donaties en berichtjes was fijn en motiverend, bedankt daarvoor! Samen kunnen we het verschil maken in het herstel van mensen met een eetstoornis. Veerle, ook jij, bedankt! Zonder jou had ik niet zo’n fijne dag en rit gehad 🙂

Deze Charity Ride voor Stichting Leontienhuis was de juiste uitdaging en afsluiting die ik zocht voor het einde van die fietsseizoen. En terwijl ik nog steeds aan het nagenieten ben van deze Charity Ride voor Stichting Leontienhuis, weet ik al zeker dat ik volgend jaar weer mee zal doen. Voor nu blijf ik zo lang mogelijk op de weg doorfietsen en zal ik langzaamaan mijn fietstrainer weer tevoorschijn halen.

Liefs!

* Met de code ‘itsabouthealth10’ ontvang je tot en met 30 september 10% korting op je bestelling boven de €60,- bij Woobi Cycling.