10k tijdens de Marikenloop

De Marikenloop, dé loop die ik al een lange tijd wilde lopen. Een evenement voor vrouwen (hoewel er dit jaar ook voor het eerst een manneneditie was), waarbij de kracht van vrouwen en de passie voor lopen wordt gedeeld. Af en toe houd ik wel van die typische vrouwendingetjes en dus besloot ik me dit jaar in te schrijven. Voordat ik mij inschreef vroeg ik jullie of ik de 10 of de 7,5 zou gaan lopen. Jullie klikte massaal op de 10 kilometer (dankjewel eh 😉 ) en dus werd dat de afstand die ik op 19 mei ging lopen.

De aanloop

Hoewel ik normaal al weken van te voren druk bezig ben met het evenement, was dit bij de Marikenloop helemaal niet zo. Helaas komt dit door een niet zo leuke reden… ik zit in een hardloopdip! Ja, echt waar. Nadat ik op 7 april de 1/4 marathon liep in Rotterdam, zakte de motivatie om te hardlopen. Gek eigenlijk, want wat was dit een mooie prestatie met ons team (Lees hier het raceverslag van deze dag). Ik kon mezelf bijna niet meer in mijn hardloopschoenen krijgen en als het dan zo ver was, liep ik helemaal niet lekker en was mijn hoofd met te veel bezig in plaats van genieten. Dit zorgde ervoor dat ik dan ook niet helemaal voorbereid was op de Marikenloop en wat zorgde voor zenuwen. Moest ik wel starten als mijn lichaam zo raar voelde? Kon ik überhaupt nog wel 10 kilometer hardlopen aan één stuk? Het was pas één dag van te voren dat ik besloot om gewoon aan de start te verschijnen. Dit deed ik met het idee dat als je iets eerder hebt kunnen doen, je het nog eens kunt en ik deed het uit hoop, heel veel hoop. Hoop dat deze race ervoor zou zorgen dat ik weer zin kreeg in het hardlopen en weer kon genieten van mijn rondjes.

De race

Bij aankomst op het terrein was het druk, heel druk. Gelukkig was er een gezellige sfeer en dit zorgde ervoor dat ik toch wat zin kreeg in de loop. De startnummers waren opgestuurd. Dit betekende geen chaos en al snel stond ik in het startvak. Na een korte, fanatieke warming-up gingen we van start. Mijn plan? De eerste 2 kilometer rustig aanvoelen hoe mijn benen en lichaam reageerde. Vervolgens mijn tempo omhoog gooien tot de 7,5 kilometer en daarna zou ik hem uitlopen op het tempo die op dat moment nog mogelijk was. Helaas was dit mooier gezegd dan gedaan…

1-3 kilometer

Ik had een fijne plek in het startvak en ik ging lekker van start, mijn benen leken te vliegen. De eerste kilometer liep ik in een tempo van 12 km/h en dat gaf mij direct het seintje dat ik te hard van start was gegaan. Ik besloot gas terug te nemen en op zoek te gaan naar een maatje. Deze vond ik en ik liep kilometer 2 en 3 op een tempo van 11,5 km/h. Het voelde goed en het voelde alsof ik dit tempo wel een tijd vol kon houden, dus besloot ik om de eerste drankenpost over te slaan en door te gaan. Maar een onverhard parcours?! Daar had ik mij niet op voorbereid…

4-6 kilometer

Bij de vierde kilometer kreeg ik het heet. We liepen met zo’n 22 ºC en er was nergens een windvlaagje te bekennen. Maar, ik was bijna op de helft en het ging nog prima! Toen we de vijf kilometer aantikte, begon ik het onverharde pad wel vervelend te vinden. Schuine wegen, takken, boomstronken en stenen. Mijn enkels en knieën hadden er geen moeite mee, maar door telkens op zoek te zijn naar genoeg stabiliteit en een fijne plek op de weg, werd het vermoeiend. Hierdoor zakte mijn tempo en liep ik deze kilometers 11,20 km/h.

7-9 kilometer

Bij de 7 kilometer begon ik een gevoel te krijgen waarvan iedere hardloper hoopt hem niet te krijgen: ik moest plassen. Nog 3 kilometer, dit moest te doen zijn! Helaas kwamen we langs een drankenpost en het zicht van al dat water zorgde ervoor dat ik nog nodiger naar het toilet moest. Tegelijkertijd voelde ik aan mijn hoofd dat ik vocht nodig had en dus besloot ik om wandelend één slok water te nemen. Oke, op naar de finish (en wc)! Helaas ging dit niet zo soepel als gehoopt, daalde mijn tempo nog sterker en moest ik nogmaals 10 seconden wandelen… Had ik het bordje van de 9 kilometer nou gemist of ging de tijd opeens heeeel langzaam? Eindelijk zag ik hem en tikte ik de 9 kilometer aan op een tempo van 10,55 km/h.

De laatste kilometer

Na het bordje van 9 kilometer kon ik niet wachten om door de finish te gaan, mijn medaille in ontvangst te nemen en bovendien: mijn benen te laten rusten. Ze waren zwaar en hierdoor werd ik gefrustreerd en boos op mezelf… ‘Dacht je nou echt dat je dit nog kon?’ was een gedachte die veel voorbij kwam. Bovendien moest ik nu echt heel nodig naar toilet. Hierdoor ging mijn ademhaling alle kanten op en moest ik op de 9,2 kilometer nogmaals de tijd nemen op alles op een rijtje te krijgen. Oke Nannique, je bent zo dichtbij! Ik ging verder en iedere keer als ik dacht de finish te zien, kwam er nog een bocht. Maar, daar was die! Mijn ouders stonden er en wat was ik blij toen ik eindelijk kon stoppen. Ik had niet eens naar de klok gekeken, ik wilde gewoon verlost zijn van het lopen…

Mijn eindtijd

Ik wankelde als bambi op het ijs naar de medailles en ging daarna direct op de grond zitten om te voorkomen dat ik niet in mijn broek zou plassen. Ja, gelukkig staat dat niet op film… Toen ik alles bij elkaar had gesprokkeld om op te kunnen staan, zocht ik samen met mijn moeder naar de dichtstbijzijnde toiletten. Wat een opluchting was dat, ha! Toen we terugkwamen, had mijn vader een frozen yoghurt voor me gekocht, mijn Guilty Pleasure!

Toen ik bijgekomen was, was het tijd om mijn daadwerkelijke tijd te zien. Ik liep naar de medaillegravure en hoopte zo dat het onder de 55 minuten was. Mijn startnummer werd ingetikt op de computer en op het scherm kwam te staan… 55:19. Zo dichtbij! Ik was teleurgesteld, boos dat ik de laatste keer toch had gelopen om op adem te komen, maar tegelijkertijd was ik ook blij dat ik het toch maar weer gedaan had.

En nu?

Of ik genoten had tijdens het evenement? Nee… Waar was mijn adrenalinekick? Waar was/is mijn liefde voor hardlopen? En waar is het fijne gevoel in mijn lichaam tijdens het lopen? Ik weet het allemaal niet… Morgen doe ik alweer mee met het RunFest in Arnhem en geef ik het nog eens de kans om uit mijn hardloopdip te komen. Maar voor nu? Ik ga me even bezig houden met andere dingen. Het warmere weer zorgt ervoor dat ik weer meer eigen workouts kan samenstellen en bovendien wil ik gebruik gaan maken van mijn racefiets. Hardlopen? Dat ga ik weer doen als ik er weer zin in heb! Laten we hopen dat dat snel is…

Tips om uit een hardloopdip te komen, worden met open armen ontvangen! 🙂