Een jaar zonder hardlopen, mis ik het?

Het is alweer een jaar geleden dat ik mijn laatste hardlooprondje liep. Na die dag trok ik nog één keer mijn hardloopschoenen aan, maar daarmee was het ook wel gedaan. Nu, een jaar later en met alle hardlopers om me heen, analyseer ik eens voor mezelf of ik het hardlopen mis. Wat daar uit kwam? Dat vertel ik je graag in deze blog.

Hardlopen, mijn passie!

Vijf jaar lang deed ik aan atletiek. De adrenaline die bij het lopen van zowel lange als korte afstanden kwam kijken, vond ik geweldig. Toen ik met atletiek stopte, besloot ik het hardlopen op te pakken en uit te breiden. Al vrij snel liep ik tien kilometer en kwam ik voor vijf kilometer echt mijn bed niet uit. Ieder weekend deelde ik het resultaat van mijn wekelijkse rondje op Instagram en begin 2019 besloot ik om dat jaar een halve marathon te lopen.

De halve marathon training

Ik begon vrolijk op 1 januari met het trainen voor die halve marathon. Ik koos bewust voor een halve marathon, omdat ik wist dat een hele marathon gewoon nog geen optie was in verband met de pijn in mijn knie. De halve moest het worden dus. Ik had het schema, fijne hardloopgear en ik had een paar leuke hardloopevenementen gepland waarin ik mooi mijn progressie kon volgen. Eén van die evenementen was de kwart marathon van Rotterdam om geld in te zamelen voor het KWF. Maar, hoe dichter ik bij dat evenement kwam, hoe erger ik het vond worden…

Prestatiedrang

Het zat me al een flinke tijd dwars: het verplichte gevoel om beter, sneller en verder te lopen. Na negen van de tien rondjes die ik liep kwam ik met een teleurgesteld gevoel thuis. Waarom lukte het me niet om sneller te gaan? Waarom kreeg ik na 50 minuten lopen zo’n duizelig gevoel, terwijl ik gewoon goed at en dronk? Waarom deed mijn knie altijd pijn? Ik werd er boos, nee, verdrietig, van. Vooral wanneer ik op Instagram de grote afstanden van andere zag én de snelheden die hun hierbij liepen.

De grote vraag

In die periode had ik ook nog behandelingen bij mijn psycholoog. Zij leerde me veel over het luisteren naar jezelf en voor jezelf kiezen. Steeds vaker vroeg ik mijzelf af: ‘helpt het doen van deze handeling mij om gelukkiger te worden?’ Toen ik op een zondagochtend aan het hardlopen was en deze vraag opeens in mijn hoofd op kwam, vielen alle puzzelstukjes samen. Nee, hardlopen hielp mij niet bij het worden van een gelukkiger mens. Ik liep nog steeds hard vanuit mijn eetstoornis gedachten: snel calorieën verbranden. Zo leuk vond ik het eigenlijk niet…

Het laatste rondje

De weken na de kwart marathon van Rotterdam trok ik mezelf nog steeds iedere week de deur uit om een rondje te hobbelen. Er stond ten slotte nog een evenement geplaatst: de Marikenloop. Net voor ik deze alinea begon te typen, heb ik het raceverslag van de Marikenloop nog eens gelezen en goh, wat een blog met frustraties. Ik was er echt klaar mee en ik besloot even rust te nemen met hardlopen om te wachten op de dag dat ik er weer zin in kreeg. Dat is er maar liefst één geweest, op Tenerife, en daarmee was het ook wel gedaan.

Mis ik het?

De periode waar we nu in zitten en de vele hardlopers die daardoor te zien zijn, heeft mij de laatste tijd veel af doen vragen of ik het hardlopen mis. En het gevoel is heel dubbel. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik mijn hardlooprondjes heb ingewisseld voor fietsrondjes. Maar, ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het ergens zonde vind dat ik de conditie die ik met hardlopen had opgebouwd, zomaar heb ‘weggegooid’. Een gewone goede conditie en een conditie verkregen door hardlopen, zijn toch anders.

Heb ik hetzelfde met fietsen?

Nu denk je vast: met fietsen heb je dan toch ook last van die drang dat je sneller en verder moet? Dit verwachtte ik in het begin wel, maar dit is gelukkig niet het geval. Waarom? Omdat ik fietsen echt doe omdat het me een fijn gevoel geeft en ik het écht leuk en lekker vind. Met fietsen denk ik: eerst genieten, dan komt de rest vanzelf. En het fijne is dat ik dit nu al merk. Waar ik vorig jaar nog zo’n 23-24 km/h fietste, is dit na mijn terugkomst uit Tenerife al zo’n 26-27 km/h. Hoewel ik met hardlopen alleen maar gefocust was op de getallen, ben ik met fietsen meer gefocust op de ontspanning en het vrije gevoel.

Het inzicht

Door vorig jaar de keuze te hebben gemaakt om niet meer te hardlopen, heb ik geleerd hoe belangrijk het is om een sport te doen waar je je echt goed bij voelt. De motivatie om die sport dan uit te voeren is zo anders dan wanneer je jezelf verteld dat je het ‘moet’ doen. En dit geldt niet alleen voor sport, maar voor alles in het leven. Vraag jezelf af: gaat dit mij gelukkiger maken? Ja? Dan zet je door en weet je dat je goed bezig bent. Is het antwoord nee? Maak dan de keuze om het niet te doen en ga verder met het zoeken naar hetgeen wat wel bijdraagt aan jouw geluk.

Herken jij jezelf in dit verhaal? Laat het me vooral weten! Je mag ook altijd een berichtje sturen wanneer je je gedachten kwijt wil.

Liefs!