Mijn eetstoornis verhaal, het verloop

Afgelopen week deed ik voor het eerst een écht boekje open over mijn eetstoornis verhaal. Allereerst wil ik jullie onwijs bedanken voor alle lieve reacties en berichtjes die ik hierop heb ontvangen, dat doet me zo goed! In de vorige blog, over het ontstaan van mijn eetstoornis, vertelde ik dat ik mijn eetstoornis verhaal in drie delen zou opsplitsen. Vandaag deel ik over het verloop van mijn eetstoornis, waarschijnlijk mijn meest persoonlijke en kwetsbare blog ooit.

Mocht je de vorige blog nog niet gelezen hebben, raad ik je aan om dit eerst te doen. Dit zal het verhaal van deze blog namelijk een stuk makkelijker te begrijpen maken. Zoals je daarin kon lezen, was het jaar dat ik in groep 8 zat het jaar dat alles volledig veranderde. Ik vond van mijzelf dat ik moest veranderen voordat ik naar de middelbare school ging, ik voelde mij niet goed genoeg en mijn puberteit ging vroeg van start. Ik vond uiteindelijk controle in eten, of eigenlijk in het niet eten.

Bergafwaarts

Hoewel er niet eens veel was om af te vallen, vielen de kilo’s er vrij snel af. Mensen begonnen zich zorgen te maken en spraken deze zorgen achter mijn rug om naar mijn ouders uit. Zij hadden heus wel door dat er dingen veranderd waren, maar hadden geen idee waar het aan kon liggen. Ze besloten met mij naar de huisarts te gaan, zodat ik maandelijkse controles rondom mijn gewicht en lengte kreeg. Ik was boos dat ze me dit aandeden en werd hier onwijs verdrietig van. Waarom zag niemand hoe goed ik aan mezelf aan het werken was? Waarom gaf niemand mij complimenten over mijn veranderde uiterlijk? Nee, ik kreeg alleen maar opmerkingen dat ik er slecht uit kwam te zien en dat ‘dat kleine stukje taart er wel bij kon, hoor’. Dat kleine stukje taart, of zelfs een hapje extra van groente en fruit, kon ik lichamelijk gezien inderdaad wel gebruiken, maar in mijn hoofd bracht dat veel nare gedachten met zich mee.

De nieuwe school

Terwijl mijn eetstoornis toen nog in een stadium was waarin ik gemakkelijk had kunnen herstellen (ook al had ik toen nog niet het besef dat ik een eetstoornis had), verslechterde de situatie toen ik naar de middelbare school ging. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, keek ik verschrikkelijk op tegen de Cito toets en de uitslag daarvan. Door alle opmerkingen van buitenaf, had ik het gevoel gekregen dat ik minder slim was dan gewenst. Het verbaasde dan ook iedereen dat ik mijn Cito op Havo niveau had gemaakt. Ik kwam voor een lastige keuze te staan: ging ik de Cito uitslag geloven en naar Havo of luisterde ik naar mijn leraren en adviezen van andere mensen om naar het vmbo te gaan? Omdat ik toentertijd last had van erge migraine aanvallen, besloten mijn ouders, leraren en ik dat het beter voor mij was om naar het vmbo te gaan en niet op mijn tenen te hoeven lopen.

De ergste jaren van mijn leven

Het klinkt misschien heftig, maar de keuze om naar het vmbo te gaan, zorgden ervoor dat ik de ergste jaren van mijn leven (tot nu toe) in ging. Vanaf de eerste dag merkte ik dat ik niet goed op mijn plek zat. De mensen waren simpelweg niet mijn type, de meiden waren vaak (erg) bezig met hun uiterlijk en het worden van een vrouw en ik haalde de ene 8, 9 of 10 naar de ander. Het feit dat ik hoge cijfers haalde, zorgde regelmatige voor vervelende opmerkingen. Pesten is een groot woord, maar ik voelde mij wel degelijk de pispaal van de klas. Ik werd als een nerd gezien. Ja, ik maakte mijn huiswerk en ik leerde voor mijn toetsen, maar niemand zag werkelijk hoe simpel die toetsen mij afgingen. Het voelde alsof ik overal buiten viel, alsof ik iedere vriendin van de basisschool langzaamaan verloor en niemand doorhad hoe erg ik met mezelf in de knoop zat.

Een totaal ander persoon

De vervelende opmerkingen rondom mijn cijfers en het gevoel dat ik mijzelf niet kon zijn bij de meeste mensen uit mijn leerjaar, zorgde ervoor dat ik een totaal ander persoon werd. Ik zocht volledige controle in voeding en sporten werd mijn uitlaatklep waarmee ik direct veel kon verbranden. Mijn relatie met voeding en sport werd 360 graden gedraaid. Ik begon met het lezen van etiketten en voor ik er erg in had, wist ik van ieder product precies hoeveel calorieën erin zat. Ik durfde alleen nog maar producten te eten die laag in calorieën, vetten en koolhydraten waren en sloeg regelmatig maaltijden over als ik thuis was. Op school bleef ik echter wel eten, want ik wilde niet dat mijn klasgenoten iets zouden merken. Bovendien sloeg ik steeds vaker sociale gelegenheden als verjaardagen of leuke uitjes met vriendinnen over. De gedachte dat ik niet wist wat ik dan zou eten of dat ik iets ongezonds zou eten, gaven me kleine paniekaanvallen. Stukje voor stukje voelde ik me niet alleen buitengesloten, maar zonderde ik mezelf ook af.

Enorme bewegingsdrang

Zoals ik net al zei, werd sporten mijn uitlaatklep om mijn vervelende gedachten los te laten. De jongens en meiden uit mijn atletiekteam waren mijn beste vrienden. Hier had ik wél het gevoel alsof ik mezelf kon zijn en was ik regelmatig de praatjes- en grapjesmaker. Ondanks ik daar alles van me af kon zetten, kwam mijn eetstoornis direct bij thuiskomst weer om de hoek kijken. Zo at ik regelmatig niets of nauwelijks na de training, omdat ik dan het gevoel had dat ik voor niks had gesport. Ook hadden we helaas maar twee trainingen per week en kreeg ik op de andere dagen last van enorme bewegingsdrang. Ik had de overtuiging dat ik mijn maaltijden moest compenseren met beweging. Zo ging ik steeds vaker en grotere rondes lopen met Willem, mijn hond, en deed ik iedere avond stiekem oefeningen op mijn kamer. Het maakte niet uit hoe laat het was of hoe moe ik was, zonder een flink aantal push-ups, sit-ups en squats ging ik niet slapen. En ja, dan heb ik het écht over een flink aantal.

Lichamelijke klachten

Door de vervelende stem in mijn hoofd die mij vertelde dat ik moest afvallen en mijn relatie met voeding verstoorde, mijn bewegingsdrang én het niet op mijn plek voelen op school, voelde ik me doodongelukkig. Mentaal ging het slecht, maar ook fysiek kreeg ik steeds meer klachten. Allereerst werd ik vaak duizelig, ik werd licht in mijn hoofd, stond te tollen op mijn benen en zag vaak even zwart als ik snel opstond. Ook kreeg ik erg veel last van haaruitval, terwijl de rest van mijn lichaam langzaam bedekt werd met een laagje donshaar om me warm te houden. Ik had het namelijk ook continu koud. Daarnaast kreeg ik gekke pijntjes in mijn lichaam en stopte mijn menstruatie.

De goede kant op

In het tweede leerjaar van het vmbo, begon het een beetje beter te gaan. Ik begon jongens steeds interessanter te vinden, waardoor ik inzag dat ik met mijn lichaam en mentale staat van destijds niet aantrekkelijk was. Samen met de dokter had ik stappen naar een gezonder gewicht gezet en had nu de touwtjes in eigen handen. Mijn menstruatie kwam weer op gang en ik nam me voor om vaker zelf de keuken in te gaan en op een gezonde manier aan te komen. Hierdoor kreeg ik er weer zin in om meer leuke dingen te doen. Zo scoorde ik samen met mijn beste vriendin tickets voor een One Direction concert in Brussel en gingen we daar als echte pubermeiden heen. Wat had ik dit soort momenten gemist! Een andere bron van motivatie voor mijn herstel, was het goede nieuws dat ik naar Havo mocht na de zomervakantie. De docenten zagen in dat het Vmbo niet het juiste niveau voor mij was en dat ik beter paste in een Havo omgeving.

Een nieuwe start?

De stap van 2 Vmbo-T naar 3 havo, voelde als een nieuwe start. Ik kwam bij mijn beste vriendin in de klas en keek erna uit om nieuwe vriendinnen te maken. Die nieuwe vriendinnen vond ik snel, evenals een leuk vriendje. Even leek deze nieuwe start goed uit te pakken, maar al vrij snel bleek de tweestrijd in mijn hoofd door mijn eetstoornis en mijn gezonde kant die wilde herstellen en genieten, te heftig te zijn. Mijn eetstoornis vertelde mij dat ik niet goed genoeg was voor de Havo, dat hadden mensen vroeger toch duidelijk genoeg gemaakt? Hierdoor kreeg ik veel stress voor school. Stress is nooit een goede factor voor mijn eetproblematiek geweest en dus wakkerde het direct andere gevoelens aan. Zo ging ik mezelf meer vergelijken met de meiden om mij heen en op sociale media, die wél vrouwelijke vormen hadden. Daarnaast haalde ik ook op Havo betere cijfers dan mensen van te voren hadden verwacht, waardoor ik bang was om weer de pispaal van de klas te worden. Eind Havo drie ging het dan ook weer de slechtere kant op.

Een terugval

Hoewel het langzaam wat slechter ging, weet ik de start van mijn ergste terugval nog als de dag van gister. In september gingen wij altijd op kamp met atletiek. Hier keek ik ieder jaar weer naar uit, maar dit jaar was het anders. Ik zag er zelfs tegenop. Het eten van veel chips, chocola, koekjes, de bqq en de ontbijtjes die anders waren. Ondanks de stress die dit opleverde, had ik er de eerste dag nog lol in. Daarna sloeg het om. Ik had het gevoel dat een teamlid met hetzelfde te maken had als mij en ook bezig was met afvallen. Er kwam een onwijs gevoel van concurrentie in mij op en de ene frustratie naar de andere kwam voorbij. Ik moest en zou minder eten als hem/haar. Binnen 24 uur was mijn eetstoornis op het oude niveau en toen ik na drie dagen kamp thuis kwam, kon ik alleen maar huilen. Mijn familie en toenmalige vriendje wisten niet wat ze ermee moesten. Ik had ook geen zin om het uit te leggen, want wat zouden ze wel niet denken? De dagen erna meldde ik mij ziek op school en kon ik alleen maar denken aan de stappen die ondernomen moesten worden.

Terug bij af

Met die stappen bedoel ik uiteraard mezelf overgeven aan mijn eetstoornis. Ik ging er weer alles aan doen om af te vallen. Ik compenseerde mijn voeding door te bewegen, bracht het tellen van calorieën naar een hoger level door het met een app te gaan doen, legde de ene naar de andere restrictie voor mezelf op en beperkte mijn sociale momenten. Mijn stappenteller werd belangrijker dan ooit en ik wist precies hoeveel stappen ieder rondje met de hond was. Ik raakte weer wat kilo’s kwijt en dat was snel te zien. Hoewel ik deze controle niet los kon en durfde te laten, merkte ik goed aan mezelf dat ik zo niet meer verder kon. Ik was op door deze ziekte.

Op weg naar mijzelf

Doordat ik wist dat ik het niet veel langer vol zou houden als ik zo door bleef gaan, zocht ik lichtpuntjes die mij weer motivatie gaven om mijn eigen herstel voor te zetten. Gelukkig ging Havo mij goed af en probeerde ik daar trots op te zijn. Door mijn lieve vriendinnen en vriendje werd ik regelmatig meegenomen om leuke dingen te doen, waardoor ik weer kon genieten. Ik merkte dat deze uitjes voor afleiding zorgden en dat mijn gedachten rondom eten en bewegen even naar de achtergrond gingen. Ze waren er wel en kwamen naderhand ook zeker om de hoek kijken, maar op het moment zelf kon ik er geen gehoor aan geven. Ik begon in hele kleine, maar fijne stapjes, weer mijzelf te worden en mijn spontane babbel terug te krijgen. Dat mocht ook wel, want ik zat inmiddels al zo’n vijf jaar vast in mijn eetstoornis.

De realisatie

Toch had ik me tot op heden niet gerealiseerd dat ik te maken had met een eetstoornis. Deze realisatie kwam midden Havo 5 toen ik met mijn beste vriendin en onze moeders naar een promjurk ging zoeken. De moeder van mijn beste vriendin vertelde over haar eetproblematiek van vroeger en opeens kwamen alle puzzelstukjes samen. Ik was stom verbaast en begreep niet hoe ik dit niet had kunnen weten. Ik vertelde mijzelf altijd dat een eetstoornis anders was dan hetgeen waar ik mee te maken had, ik viel namelijk op een (voor mijn gevoel) ‘gezonde’ manier af. ‘S avonds keek ik door de foto’s die mij moeder die dag van mij in verschillende jurken had gemaakt en ik schrok mij dood. Zag ik er echt zo uit? Waar was de vrouwelijkheid in mijn lichaam? Ik was inderdaad net een plank, zoals ze me op het Vmbo weleens noemde… Voor het eerst in al die jaren ging er iets door mijn hoofd waar ik toentertijd de moed niet voor had om het uit te spreken: kon ik mijn relatie met voeding nog wel op eigen houtje herstellen of had ik hier hulp voor nodig? 

Het laatste deel

Welke keuze ik uiteindelijk maakte rondom mijn herstel en hoe dit uiteindelijke proces eruit heeft gezien tot op de dag van vandaag, vertel ik in het volgende en laatste deel van mijn eetstoornis verhaal. Ik wil je weer enorm bedanken voor het lezen van deze kwetsbare blog, waarvan ik het best moeilijk vind om hem te delen met jullie. Maar, mijn grootste wens is dat ik jullie kan inspireren, motiveren en meer kan leren over eetproblematiek. Ik hoop dan ook opnieuw dat je iets uit deze blog hebt kunnen halen. Het is wederom mogelijk om via mijn Instagram stories vragen te stellen, zodat ik deze later in een IG TV kan beantwoorden. Je mag mij uiteraard ook een berichtje of mail sturen.

Veel liefs en hopelijk tot het volgende en laatste deel!