Mijn eetstoornis verhaal, het ontstaan

Afgelopen week, woensdag 2 juni, was het World Eating Disorder Action Day. Om deze dag te steunen, worden mensen over de hele wereld gestimuleerd om te praten over eetstoornissen en hun impact. Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal met jullie moest delen en hoe ik dit het best kon doen. Er zijn namelijk nog veel mensen in mijn directe omgeving die wel weten dat ik last heb (gehad) van eetproblematiek, maar die niet weten hoe alles precies is gelopen. Bovendien ben ik altijd bang geweest voor negatieve reacties.

Maar dit jaar, dit jaar is anders. Het voelt goed om mijn eetstoornis verhaal met jullie te delen. Tenminste, het eerste deel over het ontstaan ervan. Het is namelijk te veel om in één blog te stoppen. Ik heb het gevoel dat ik mijn verhaal op ‘papier’ moet zetten om het nog beter achter mij te kunnen laten. Daarnaast heeft het mij altijd geholpen (en dat doet het nog steeds) om verhalen van andere mensen te lezen, om mijn eigen verhaal beter te begrijpen. Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat jij iets nuttigs uit deze blog haalt.

Disclaimer

Voor je deze blog gaat lezen, wil ik dat je weet dat iedereen een eetstoornis anders ervaart. Vergelijk het met corona: de één heeft een heel ander ziektebeeld dan de ander. Bij eetproblematiek werkt dit net zo. Iedereen heeft andere oorzaken, andere gevolgen en een ander herstelproces. Ook is het belangrijk om te weten dat het hebben van een eetstoornis over zó veel meer gaat dan alleen eten.

De Nannique van vroeger

Laat ik eerst uitleggen hoe ik vroeger in elkaar stak. Hoewel de Nannique van vroeger inmiddels weer helemaal terug is, ben ik de jaren van mijn eetstoornis ook een heel ander persoon geweest. Als kleine meid was ik altijd al vrolijk en kreeg ik er energie van om leuke dingen te doen. Als ik nieuwe mensen leerde kennen, was ik erg zenuwachtig en verlegen, maar wanneer ik iemand goed kende, liet ik mijn ware aard zien. Hoewel ik altijd in was voor nieuwe ervaringen, was ik zeker geen held. Ik volgde netjes de regels, deed graag waar ik bekend mee was en kon snel emotioneel worden (gelukkig is dit allemaal minder erg geworden 😉 ). Op het gebied van sport gebeurde er nooit veel. Een keer in de week dansen en buitenspelen bij de scouting, zijn zo’n beetje de hoogtepunten geweest. Daarnaast heb ik op de basisschool ik altijd leuke vriendinnen om me heen gehad en was ik nooit alleen. Ondanks het contact met de meeste van deze vriendinnen verwaterd is, door het veranderen van onze levens, ben ik onwijs dankbaar dat ik hun naast me heb gehad.

Dwangstoornis

Terwijl ik in mijn jongere jaren dus erg vrolijk in elkaar zat en veel vriendinnetjes had, was er iets wat bijna niemand van mij zag en wist: ik had een dwangstoornis. De realisatie hiervan is bij mij pas vorig jaar gekomen, maar maakte zo veel duidelijk. Ik had vroeger namelijk vreemde gedachten die mezelf bang maakte. Om deze gedachten te neutraliseren, ontstonden er dwanghandelingen. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat er wat ergs zou gebeuren in mijn leven als ik op een stoep niet tussen twee paaltjes door zou lopen, maar eromheen. Of ik dacht dat ik een slecht cijfer voor mijn toets zou halen als ik in de ochtend niet ontbeet met een boterham en een plakje ontbijtkoek. Dat was het nog niet. Die plak ontbijtkoek moest dan in drie repen worden gesneden en aan iedere kant van iedere reep moest ik dan één keer tikken. En zo heb ik nog honderden voorbeelden. Maar ik kon er niks aan doen, de gedachten die ik kreeg als ik deze handelingen niet deed, bezorgden me kleine paniekaanvallen. Ik geloofde er namelijk heilig in dat er anders iets slechts zou gebeuren.

‘Nannique kan dat niet’

Tegelijkertijd speelde er nog iets. Op de basisschool moest ik het eerste half jaar van iedere klas écht even inkomen. Ik moest wennen aan de nieuwe juf of meester, wennen aan de nieuwe stof die we kregen of de veranderde hoeveelheid huiswerk. Het was altijd even zoeken en als ik het eenmaal gevonden had, ging het goed. Dit resulteerde echter in wisselende gedachten van mensen van buitenaf. Juffen en meesters, familie, maar ook ouders van vriendinnetjes en andere mensen dachten dat ik hierdoor niet het meest slimme persoon was. Dit was voor mijn familie helemaal niet erg, wij vinden persoonlijkheid en geluk namelijk belangrijker dan de papiertjes en niveaus. Maar ik vond het erg moeilijk om te horen dat mensen dit van mij dachten. Ik kreeg het gevoel dat ik dom was, dat ik geen carrière kon maken en dat ik in een hokje van een niveau werd gestopt. Dat, terwijl ik zo graag wilde leren later. (weet dat jouw niveau niks over jou zegt als persoon. Iedereen is geweldig bezig op het niveau wat het best bij jou past, of dat nou de universiteit, hbo of mbo is).

Alles in één keer

Groep 8 was hét schooljaar waarin alles bij elkaar kwam, ik was toen 11 jaar oud. Met gemixte gevoelens ging ik het laatste jaar van mijn basisschooltijd in. Ik mocht namelijk eindelijk naar de grote, middelbare school, maar dat bracht veel onzekerheid met zich mee. Hoe zou dat gaan? Zou ik daar nieuwe vriendinnen kunnen maken? Kon ik dat wel? Wat zou er uit de cito komen? Oh ja, de cito… Daar keek ik als een berg tegenop. Wat als ik echt zo ‘dom’ bleek te zijn? Ik realiseerde me ook dat ik klaar moest zijn voor de middelbare school en dus was er wat werk aan de winkel. Ik moest er meer bij gaan horen, vriendinnen worden met wat ‘populaire’ meiden en ik moest ook wel een beetje het lichaam hebben om normaal op de middelbare school rond te kunnen lopen.

Aan de slag

En zo ging ik aan de slag. Ik ging met mijn beste vriendin mee naar atletiek, werd opslag verliefd op de sport en meldde me direct aan bij de club. Ik keek naar de meiden om mij heen en het viel me op dat zij een wat strakker lichaam dan ik hadden. ‘Ze zullen me dan vast leuker vinden als ik ook wat lichter ben’, dacht ik en zo besloot ik dat ik twee kilo moest afvallen. Daarbij moest ik ook langzaam af van de gekke tikjes van mijn dwangstoornis. Toen ik merkte dat de eerste twee kilo er zo snel af konden, wilde ik er vijf van maken. Ik begon de controle die ik over situaties wilde hebben in voeding, in plaats van mijn dwangmatige gedrag.

De puberteit

In dit vroege ‘ontwikkelingsstadium’ van mijn eetstoornis, kwam er één druppel die de emmer over liet lopen: ik werd ongesteld. Ik ben altijd langer dan mijn leeftijdgenoten geweest en hiervoor heb ik ook jaren bij kinderartsen gelopen. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat mijn lichaam 1,5 jaar voorliep op mijn geest. Terwijl ik 11 jaar was, was mijn lichaam dus al bijna 13. Het feit dat ik één van de eerste was die ongesteld was, maakte me nog onzekerder. Ik durfde het aan niemand te vertellen en ik vond het al helemaal niet leuk dat mijn klasgenootjes het misschien zouden kunnen zien als ik naar de juffrouwen wc ging. De grote vlaag aan onzekerheid die hieruit voortkwam en de start van mijn puberteit op jonge leeftijd, zorgde ervoor dat mijn lichaamsbeeld zo werd beschadigd dat ik alleen nog maar meer controle zocht in voeding en afvallen.

‘Nee, bedankt’

Die controle voelde goed. Het gaf me houvast en het liet mijn stress en mijn gevoel om te moeten presteren tijdens de Cito toetsen wat wegzakken. Ik was namelijk wél goed in het zeggen van ‘nee, bedankt’ wanneer er koekjes, taartjes en andere lekkere dingen voor mijn neus werden gehouden. Ik viel nog wat kilo’s af en voelde me daar prettig bij. Mijn ouders en familie hadden al door dat het niet meer goed zat. Waar was namelijk de Nannique die altijd in was voor lekker eten en voor wie een koekje meer geen probleem was? Ook ouders van vriendinnen viel het op dat ik niks meer at als ik bij hun thuis was. Mensen maakte zich zorgen. Ik bleef ze echter vertellen dat mijn smaak gewoon was veranderd en dat ik geen honger meer had. Ik dacht dat dit volledig werd geloofd, maar voor ik het wist, zat ik met mijn ouders bij de huisarts en werden mijn eerste stappen naar herstel gezet. En dat allemaal in slechts één jaar tijd.

Deel 2 en 3

Nu je weet hoe mijn eetstoornis in één jaar is ontstaan, snap je vast dat ik niet mijn hele verhaal in één blog kwijt kan. Daarom zal ik in de komende dagen het verloop op mijn eetstoornis verhaal delen. In een derde blog zal ik jullie meenemen in mijn gehele herstelproces, iets waar regelmatig naar gevraagd wordt. Ik hoop in ieder geval dat je uit deze blog steun hebt kunnen vinden of dat het je verder in heeft laten zien hoe complex een eetstoornis is. Via Instagram is het mogelijk om vragen over dit eerste deel te stellen. Deze vragen zal ik gaan beantwoorden in een IGTV, om meer duidelijkheid te geven.

Veel liefs en hopelijk tot de volgende delen!